Zakonom o kovanju srebrne monete 12. decembra 1873, dinar je prije vijeka i po u Srbiji postao zvanična novčana jedinica.
Naziv dinar izvorno je rimski i latinski. Prvobitno je u opticaju bila srebrna kovanica, koja se pojavila sredinom trećeg vijeka prije nove ere.
Latinsko značenje (denarius, denarii) bilo je desetica.
Novac tog naziva kovan je u Rimskom carstvu narednih 500 godina, a termin je postao sinonim za novac uopšte.
Termin je u nešto izmenjenom obliku prihvaćen među Grcima, kao dinarion, a potom i među Arapima. Zlatni dinar kovan je u Damasku, počev od 696. godine, po uzoru na vizantijske zlatnike. Naziv kovanice dinar posredno se vraća na Stari kontinent sa ekspanzijom Arabljana na Mediteranu.
Naziv „dinar“ pojavljuje se u vreme Stefana Prvovenčanog
Među Srbima, naziv dinar pojavljuje se 1214. godine, u vrijeme vladavine Stefana Prvovenčanog (1196–1227), prvog kralja dinastije Nemanjić.
Srpski kralj Stefan Radoslav je potom u 13. vijeku naredio kovanje srebrnog i bakarnog novca, kada je naziv „dinar“ sa sobom nosio ne samo ekonomske već i kulturne konotacije. Tadašnji dinar predstavljao je važno obilježje samostalnosti i državnosti srpske države u srednjem vijeku.
Brojnost, raznovrsnost i ljepota novca, shodno vrhuncu moći srednjovjekovne Srbije, dolaze do izražaja u kovanju novca tokom vladavine kralja, a potom i cara, Dušana u 14. vijeku.
Novac su sve do pada despotovine, 1459. godine, nastavili da kuju gotovo svi srpski vladari, i to širom teritorije srpske srednjovjekovne države, u kovnicama koje su se nalazile u blizini brojnih rudnika srebra. Neki od njih su Brskovo, Trepča i Novo Brdo.
Osim u Srbiji, dinar je danas naziv valute i drugim zemljama poput Alžira, Bahreina, Jordana, Iraka, Kuvajta, Libije i Tunisa.
U Iranu, dinar označava stoti deo rijala.
