Čuveni Torinski pokrov, za koji mnogi veruju da je pri Isusovoj smrti pokrivao njegovo telo, prema saznanjima nove naučne studije, najverovatnije nije nastao otiskom pravog ljudskog tela. Naprotiv, verovatnije je da se radi o otisku plitkog reljefnog skulpturalnog prikaza, pokazuje istraživanje objavljeno u naučnom časopisu Archaeometry.
Brazilac Čikero Moraes, stručnjak za digitalno 3D modeliranje i istorijske rekonstrukcije lica, uz pomoć specijalizovanog softvera uporedio je ponašanje tkanine kada se polaže na trodimenzionalno ljudsko telo i kada prekriva plitki reljefni prikaz. Rezultati su bili jasni: obrazac na Torinskom pokrovu mnogo bolje odgovara plitkoj reljefnoj površini nego prirodnom telu.
„Slika na pokrovu odgovara otisku plitkog reljefa. On je mogao biti izrađen od drveta, kamena ili metala, obojen ili zagrejan samo na mestima dodira sa tkaninom, čime bi se stvorio opaženi uzorak“, objasnio je Moraes za Live Science.
Torinski pokrov je prvi put dokumentovan u 14. veku, a brojna istraživanja, uključujući radiokarbonsko datiranje iz 1989. potvrđuju da potiče iz perioda između 1260. i 1390. godine. U to vreme su u Evropi bile veoma popularne ravne, plitke predstave svetaca, često viđene na nadgrobnim spomenicima ili oltarima.
Moraes je napravio dva digitalna modela, jedan u obliku stvarnog ljudskog tela, a drugi kao plitki reljef, i uz pomoć 3D simulacije preko njih je položio digitalnu tkaninu. Poređenjem sa fotografijama Torinskog pokrova iz 1931. godine, ustanovljeno je da obrazac sa reljefnog modela gotovo savršeno odgovara stvarnoj slici na pokrovu.
Nasuprot tome, tkanina položena na trodimenzionalno telo proizvela je iskrivljenu sliku. To je fenomen koji je Moraes nazvao „efekat Agamemnonove maske“, prema čuvenoj zlatnoj posmrtnoj maski iz Mikene, čija širina je rezultat nepravilnog otiska trodimenzionalnog lica na ravnu površinu.
Iako potpuno ne isključuje mogućnost da je reč o otisku stvarnog tela, Moraes smatra da je verovatnije da je pokrov nastao u umetničkom ili pogrebnom kontekstu, kao „remek-delo hrišćanske umetnosti“. Italijanski stručnjak za istoriju hrišćanstva Andrea Nikoloti delimično se slaže s tim, ali ističe da nalaz nije potpuno nov: „Već najmanje četiri veka znamo da je prikaz tela na pokrovu ortogonalna projekcija, što znači da nije mogao nastati neposrednim kontaktom trodimenzionalnog tela sa tkaninom.“
